Marcel. Verzetsheld die ei zo na werd doodgemarteld in Fort Breendonk en die later ook Esterwegen, Flossenbürg en Dachau overleefde.
Fabienne. Zijn dochter, die hem zal eren tot haar laatste dag.
Als gids in Fort Breendonk volgt Fabienne Arras aldaar de sporen van haar papa, die in de muur van zijn cel o.a. ‘Mama, ik kom terug’ kerfde. Zij schreef over hem ook een ontroerend boek (Mama, ik kom terug!), rijkelijk geïllustreerd met foto’s en documenten die de gruwel van de kampen en de glorieuze tijden van het verzet tot leven brengen.
‘Ik wist dat het niet zonder gevaar zou zijn ...’ Na een mislukte aanslag op collaborerend politieagent Maes wordt Marcel Arras, leider van de verzetsbeweging ‘De Witte Brigade’ afdeling Lier, afgevoerd naar Fort Breendonk.
‘Kampcommandant Schmitt lacht me luidkeels uit en roept: “Hier temt men leeuwen!”. Vervolgens stuurt hij zijn hond op me af. Ik word overal gebeten. (...) Een kap wordt over mijn hoofd getrokken en ik word meegesleurd naar de Bunker. Ze trekken me over een tafel en slaan er met de zweep op los. Brandende sigaretten worden in mijn neusgaten gestoken, gloeiende ijzers op mijn handen geplaatst. Ze willen dat ik informatie los, maar mijn makkers van het verzet en vaderland zal ik nooit verraden. (...) Uiteindelijk gooien ze me de revier binnen. Een Joodse dokter ontfermt zich over mij. Aan hem heb ik mijn leven te danken. De stilte in mijn cel weegt zwaar. Ik hou de moed erin en kerf in de muur van mijn kille hok een belofte: mama, ik kom terug!’